Komisje kwalifikowały filmy pod względem ich wartości

W celu uczynienia zadość sprawiedliwości utworzone 14 XII 1936 r. związkowe komisje kwalifikowały filmy pod względem ich wartości, od czego Związek uzależniał wypłatę zysków z eksploatacji. Działalność tej komisji rozwinęła się w okresie następnym. Brak nagrody dla dobrych filmów krótkometrażowych był przedmiotem wielu dyskusji i wymiany zdań na łamach prasy lat 1933—1936. Krytycy wytykali, że wszystkie dziedziny kultury i sztuki zapewnioną mają opiekę i nagrody, tylko film puszczony jest samopas. Ubolewali, że „w obecnej dobie motoryzacji koń wyścigowy, rasowa Świnia, rasowy byk są przedmiotem uwagi państwa, są premiowane i nagradzane państwowymi i samorządowymi nagrodami. O nagrodzie uczciwego producenta filmowego, który pracował w strasznych warunkach i stworzył nawet tylko średnio dobry film, nigdy nikt nie pomyślał”. W 1936 r., kiedy zbliżał się moment wprowadzenia filmu do szkoły, Ministerstwo WRiOP pomyślało o realizatorach krótkiego metrażu. Opracowany został projekt statutu dorocznej nagrody artystycznej dla filmów krótkometrażowych. Statut przewidywał nagrody pieniężne i dyplomy przyznawane w kwietniu każdego roku za film zrealizowany w ubiegłym roku kalendarzowym. Wysokość sumy każdorazowo wyznaczało Ministerstwo. W 1936 r. wynosiła ona 2000 zł. Wysokość nagrody była szeroko komentowana. Nie zadowalała ona ani widzów, ani producentów. Traktowano ją jako symboliczną złotówkę. Zdaniem oponentów nagroda wyróżnionego filmu powinna przynajmniej pokrywać koszt jego realizacji, co byłoby zachętą do dalszych twórczych wysiłków w rozwoju produkcji.